ΜΟΝΑΧΟΣ

ΜΟΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΠΕΡΠΑΤΩ
ΜΕ ΗΧΟ ΑΘΟΡΥΒΟ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΛΟ
ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΑΡΓΑ, ΜΑ ΣΤΑΘΕΡΑ
ΑΕΡΑΣ ΔΥΝΑΤΟΣ ΦΥΣΑΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ.

ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΠΑΡNΤΙΝΑ ΜΟΥ ΦΟΡΩ
ΝΑ ΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΕΝΘΩ
ΕΝΑ ΓΙΝΟΜΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΣΚΙΑ ΧΑΡΑΓΜΕΝΗ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟ ΒΡΑΔΥ.

ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΤΟ ΦΩΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΕΚΕΙ ΛΑΜΠΡΟΣ
ΣΑΝ ΚΕΡΙ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΣΠΑΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΣ ΓΛΥΚΟΣ, ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ.

ΠΕΡΝΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΣΤΕΝΑ ΣΟΚΑΚΙΑ
Σ' ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΡΙΑ ΜΕ ΤΡΙΑ ΕΓΓΟΝΑΚΙΑ
ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΝΕΟ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ
ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, ΝΑ ΝΤΥΘΕΙ ΜΕ ΝΕΟ ΠΑΛΤΟ.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ,ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΕΡΟΙ, ΝΕΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ,ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΡΩΓΛΗ.

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΑΦΟΣ ΜΕ ΒΡΗΚΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ
ΔΙΑΣΧΙΖΩ ΤΗΝ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΝΟΣ
ΤΟ ΣΚΑΦΟΣ ΜΙΚΡΟ, ΜΑ 'ΓΩ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ
ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΑΞΙΔΕΥΩ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΜΟΝΑΧΟΣ.

ΑΓΡΙΟ ΤΟ ΚΥΜΜΑ, ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΚΑΦΟΣ ΣΚΑΕΙ
ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ, ΜΑ ΠΕΦΤΕΙ, ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ
ΠΟΥ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΠΙΑΣΟΥΝ
ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΦΥΓΕΙ, ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ 'ΧΩ ΧΑΡΑΞΕΙ ΧΑΣΟΥΝ.

ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΤΟ ΦΩΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΕΚΕΙ ΛΑΜΠΡΟΣ
ΣΑΝ ΚΕΡΙ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΣΠΑΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΣ ΓΛΥΚΟΣ, ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ.

ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΛΟΙΟ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΩ
ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΙΑΚΡΙΝΩ
ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ΑΓΕΛΗ
ΨΑΧΝΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΝΕΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ ΑΠΟ ΑΛΛΑ ΜΕΡΗ.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ,ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΝΙΓΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΜΙΑ ΛΥΣΗ.

ΤΟ ΤΟΠΙΟ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ 'ΓΩ ΠΑΛΙ ΜΟΝΟΣ
ΠΑΝΩ ΣΕ ΒΟΥΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΣ
ΤΟ ΚΡΥΟ ΠΑΓΩΝΕΙ,ΜΑ 'ΓΩ ΟΡΕΙΒΑΤΗΣ
ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΕΜΟΥΝ, ΜΑ 'ΓΩ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ.

ΚΟΙΤΑΖΩ ΨΗΛΑ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΟΥ ΦΕΓΓΙΖΕΙ
ΕΝΑΣΤΡΗ ΝΥΧΤΑ, ΑΠΟΨΕ, Η ΝΥΧΤΑ ΘΑ ΖΗΣΕΙ
ΚΑΘΕ ΜΟΥ ΣΚΕΨΗ ΜΕΣΑ Σ' ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ
ΦΩΤΙΖΕΙ ΓΛΥΚΑ ΤΗ ΛΥΠΗ ΠΟΥ ΜΕ ΚΥΡΙΕΥΕΙ.

ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΤΟ ΦΩΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΕΚΕΙ ΛΑΜΠΡΟΣ
ΣΑΝ ΚΕΡΙ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΣΠΑΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΣ ΓΛΥΚΟΣ, ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ.

ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΡΥΦΗ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΧΑΜΕΝΟΣ
ΤΗN ΠΙΚΡΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟΣ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΝ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝΕ
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΗΓΟΡΟΥΝΕ.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΛΑΜΠΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ.

Ένα ποίημα του ψιθύρου αφιερωμένο σ'αυτούς που ξενυχτούν τη νύχτα, για να καταθέσουν τη ψυχή τους σ'ένα ποίημα.

ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ

ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ,
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΣΕ ΧΡΩΜΑ ΑΓΑΠΗΣ
ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ
ΕΚΕΙΝΗ ΜΕ ΦΙΛΑ,ΓΛΥΚΙΑ ΑΣΤΡΟΦΕΓΓΙΑ

ΠΕΦΤΕΙ ΒΡΟΧΗ,
ΧΑΝΩ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ
ΣΒΗΝΕΤΑΙ ΑΠΑΛΑ
ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΤΖΑΜΙ
ΤΟ ΠΛΕΝΟΥΝ ΟΙ ΣΤΑΓΟΝΕΣ
ΠΕΦΤΟΥΝΕ ΣΑΝ ΠΟΝΟΣ
ΜΟΥ ΣΦΑΖΟΥΝ ΤΗ ΨΥΧΗ

ΕΚΕΙΝΟ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
ΣΑΝ ΑΠΟΜΗΧΑΝΗ ΘΕΟ
ΕΚΕΙΝΟ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
ΤΟ ΑΓΡΙΟ ΑΓΕΡΙΚΟ

ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ
ΦΕΡΝΕΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΓΩΝΕΤΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ
ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΝΟΣΙΑ

ΕΚΕΙΝΟ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
ΑΚΕΦΑΛΟ ΑΡΧΗΓΟ
ΣΑΝ ΑΝΑΡΡΙΧΗΤΙΚΟ ΦΥΤΟ
ΕΠΑΝΩ ΤΟΥ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΩ

ΨΗΛΑ ΚΟΙΤΩ
ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΒΛΕΠΩ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ
ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΤΟ ΠΑΝΘΕΟ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΩΝ
ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ Η ΒΡΟΧΗ,ΜΑ ΕΓΩ ΥΠΑΡΧΩ,ΖΩ.


Ενα ποίημα του ψιθύρου αφιερωμένο στην καρδιά,η οποία αισθάνεται ένα από τα τρία κυρίαρχα συναισθήματα που νιώθει ο άνθρωπος,την αγάπη.

ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΕΛΠΙΔΑ

ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΕΛΠΙΔΑ, ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΠΑΝΙΑ
ΠΛΕΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ
ΟΛΑ ΓΥΡΙΖΟΥΝ,ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΥΚΛΟΥΣ
ΜΑ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΠΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑΥΤΕΣ,ΜΑ ΜΟΝΟ ΓΛΑΡΟΥΣ
ΠΟΥ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΟΥΝ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ
ΑΓΚΥΡΑ ΨΑΧΝΕΙΣ,ΜΑ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ
ΔΕΝ ΑΓΚΥΡΟΒΟΛΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ,ΣΕ ΚΑΘΕ ΛΥΠΗ
ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ,ΠΛΕΕΙ ΞΑΝΑ
ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΕΛΠΙΔΑ,ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ
ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΕΙ ΓΛΥΚΑ.

Ένα ποίημα του ψιθύρου αφιερωμένο στο ένα από τα τρία
κυρίαρχα συναισθήματα που νιώθει ο άνθρωπος,την ελπίδα.